Het zijn succesvolle jaren voor Berkhout. De jaren van het Gouden Kruis en van successen op de aspirantendagen. Maar ook jaren van ‘lamlendigheid die hoogtij viert’, gesukkel en gesomber. Maar gelukkig wordt deze periode optimistisch afgesloten.

Op 16 juli 1950 wint Berkhout de finale van het Gouden Kruis, een groot succes. En dat is niet alles: twee jaar later promoveert het eerste weer naar de eerste klasse.

In die jaren vijftig is er sprake van een commissie die zich bezighoudt met aspiranten en welpen, de eerste jeugdcommissie. Berkhout wil vooral meer welpen. Wim Slikker tijdens de vergadering van 27 oktober 1952:‘Eigen kweek is het best en geeft de meeste en mooiste resultaten.’

De vereniging is in de jaren vijftig financieel kerngezond. Om een idee te geven: de ontvangsten bedragen in 1950 ƒ 2.839 (inclusief ƒ 500 subsidie van de gemeente) en de uitgaven ƒ 2.456. Dat betekent een voordelig saldo van ƒ 383.

Een flinke uitgavenpost is de bus die gehuurd wordt bij uitwedstrijden. De spelers betalen voor dit vervoer. Maar er reizen te weinig supporters mee. De bus komt niet vol en dus moet er steeds geld bij. Er zal meer gefietst moeten worden.

Behalve contributie heeft de vereniging nog andere bronnen van inkomsten. De jaarlijkse verloting bijvoorbeeld, die, met een enkele onderbreking, al sinds de jaren dertig wordt georganiseerd. En dan is er natuurlijk nog het oud papier dat sinds begin jaren vijftig wordt opgehaald en de voetbaltoto. Maar wie weet er nog van de Persil-emmertjes? Spaarzegeltjes op de pakken waspoeder, waarmee per jaar toch al snel een paar honderd gulden wordt verdiend.

In 1956 kruipt het eerste elftal nog door het oog van de naald en blijft in de eerste klasse. Maar een jaar later is het mis en volgt degradatie. Het zijn dan magere jaren voor de vereniging; het ledenaantal loopt flink terug.

Gelukkig komt aan alle lamlendigheid een eind. Eind jaren vijftig groeit het enthousiasme weer en ook de opkomst bij de training wordt beter.